• ผมเป็นผู้ครอบครองพระของขวัญวัดปากน้ำรุ่นที่ 4 คนหนึ่ง.. พระผงองค์นี้ ผมได้มาจากการอธิษฐานจิต เอ่ยวาจาออกมาหลังจากที่ถือศีล 8 ตลอดต่อเนื่อง 9 เดือน และเจริญสมาธิภาวนา เฉลี่ยวันละไม่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมงมาตลอด 9 เดือนในปี พ.ศ. 2551 เรื่องมีอยู่ว่า..
• ช่วงนั้นกำลังมีการรวบรวมทองคำเพื่อหล่อหลวงปู่ทองคำองค์ปัจจุบันที่อยู่ในวิหารหลวงปู่.. ตอนนั้นผมถือศีล 8 ตลอดต่อเนื่องมาได้ประมาณ 9 เดือน และได้ทำเพลงชวนคนมาทำบุญหล่อหลวงปู่.. ช่วงนั้นมีสื่ออานุภาพพระของขวัญวัดปากน้ำออกอากาศหลายเรื่อง.. ผมเกิดจิตเลื่อมใส ศรัทธาในพระของขวัญ ผูกสมัครรักใคร่ท่าน อยากจะมีไว้ครอบครองบ้างสักองค์.. แต่ก็เสียดายที่ไม่ได้เกิดในยุคของหลวงปู่ ทำให้ไม่มีพระของขวัญเหมือนท่านอื่นๆ.. แล้วความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจ.. คือ..
• เคยได้ยินว่า.. พระผงหลวงปู่ เป็นพระเป็น มาได้ ไปได้.. หากท่านพึงพอใจจะอยู่กับใคร ท่านก็จะอยู่.. หากผู้เป็นเจ้าของไม่ได้ศรัทธา ทิ้งๆขว้างๆหรือไม่ดูแลเอาใจใส่ ท่านก็ไม่อยู่ด้วย นึกได้ดั่งนี้.. จึงพนมมือพูดออกมากับรูปหลวงปู่ที่อยู่ในห้องนอนตอนนั้น ว่า.. "หลวงปู่ขอรับ.. กระผมตั้งใจทำทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนามาตลอด (9 เดือน) ได้ยินมาว่าพระผงหลวงปู่เป็นพระเป็น.. ไปไหนมาไหนได้.. หากมีผู้ครอบครองพระของขวัญหลวงปู่วัดปากน้ำ ที่ไม่สมควรเป็นผู้ครอบครองอยู่ในโลกนี้.. และหากข้าพเจ้าเป็นผู้ที่คู่ควรกว่า.. ที่จะครอบครองพระของขวัญหลวงปู่วัดปากน้ำแล้วล่ะก็ ขอพระของขวัญหลวงปู่วัดปากน้ำ จงหลุดจากมือของผู้ที่ไม่สมควรครอบครอง แล้วมาสู่มือของข้าพเจ้าด้วยเทอญ.."
• ตอนนั้นอธิษฐานด้วยใจที่อยากทดลองอานุภาพ และด้วยความอยากรู้ว่า ผมทำดีแค่นี้ ผมดีพอหรือยังที่จะได้ครอบครองพระผงหลวงปู่.. อธิษฐานด้วยใจใสใส เสร็จแล้วก็อมยิ้ม.. คิดในใจว่า.. อย่างเราเนี่ยนะ ทำความดีแค่นิดเดียว ท่านจะมาหาเราเหรอ.. หลังจากนั้นก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้.. ลืมไปเลย..
• วันรุ่งขึ้น.. ขับรถไปรับแม่มาที่บ้าน.. แม่พูดว่า เออ แม่ได้พระมาจากพี่ชายองค์นึงนะ แม่จะให้เอ็ง ผมก็เฉยๆ ตอบแม่ว่า พี่ชายให้แม่.. แม่ก็เก็บไว้น่ะดีแล้ว.. (แต่ไหนแต่ไร ไม่เคยคิดสะสมพระเลย เพราะอะไรต้องอ่านต่อ..) ผมไม่ค่อยชอบใส่พระหรอก.. ผมมีพระในตัวแล้ว ไม่ต้องพกหรอก (เชื่อไหมว่าคิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆก่อนเข้าวัดพระธรรมกาย ในปี พ.ศ.2530 อีก.. ไม่น่าเชื่อ) แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป..
• แม่ก็พูดว่า.. เอ็งไม่เอาเหรอ.. พระผงหลวงปู่วัดปากน้ำนะ.. ผมหันหน้ามามองแม่ ด้วยความตกใจ.. แล้วก็บอกแม่ ประมาณว่า.. "ผมนึกขึ้นได้แล้ว.. เมื่อวานนี้ผมอธิษฐานไว้.. ปกติผมจะไม่เอาพระจากแม่ หรือจากใครทั้งนั้น เพราะผมไม่อยากแย่งแม่.. หรือแย่งใครทั้งนั้น.. เพราะผมเชื่อว่าในตัวผมมีพระแล้ว.. แต่คราวนี้ผมคงต้องรับไว้.. เพราะผมคิดว่าหลวงปู่ท่านให้ผม.. เหมือนเป็นรางวัลแห่งการทำความดีของผม.."
• ขนลุกไหมครับ.. นี่แหละ อานุภาพพระผงหลวงปู่วัดปากน้ำรุ่น 4 ที่ผมครอบครอง.. ซึ่งผมเองถือว่า.. ใครที่มีพระผงรุ่นนี้.. เท่ากับมีพระผงหลวงปู่รุ่น 1 2 3 ไว้ในครอบครองทั้ง 3 รุ่นเลย.. เพราะรุ่น 4 เกิดจากการนำพระผงรุ่น 1 2 3 มา "บดรวมกัน" แล้วทำพิธีเหมือนสมัยหลวงปู่ทั้งหมด.. ซึ่งหลังจากนั้นราว 14 ปี.. ผมได้พบอาเจ็กผู้ทรงอภิญญาที่วัดปากน้ำ และเอ่ยถามท่าน.. เพราะในใจยังสงสัยว่า ช่วงที่มีการสร้างพระผงวัดปากน้ำรุ่น 4 นี้ หลวงปู่ท่านมรณภาพไปแล้ว แม้รุ่น 4 จะเกิดจากมวลสารของพระผงรุ่น 1 2 3 และพระธาตุของหลวงปู่มารวมกัน แต่ท่านไม่ได้อยู่ทำพิธีกรรมเอง.. แล้วอานุภาพจะด้อยกว่ารุ่น 1 2 3 ไหม?.. อาเจ็กท่านตอบว่า.. "หลวงปู่มรณภาพไปแล้ว แต่ท่านมาอยู่ทำพิธีกรรมด้วย" !!!.. "แม้แต่นอนนี้ท่านก็ยังอยู่วัดปากน้ำ.. ท่านแบ่งภาคมาคุ้มครองลูกศิษย์" เท่านั้นแหละครับ.. ผมจึงไม่สงสัยในอานุภาพพระผงวัดปากน้ำรุ่น 4 อีกต่อไป.. (ส่วนคุณยาย แม้แต่ตอนนี้ ท่านก็ยังอยู่วัดพระธรรมกาย ดูแลหลวงพ่อและพระในวัดอยู่)
• สำหรับเรื่องที่ว่า.. ทำไมพี่ชายจึงเอาพระมาให้แม่.. ก็มีอยู่ว่า..
  พี่ชายผมคนนี้เป็นคนชอบสะสมพระเครื่องไว้เชิงพาณิชย์ โดยที่ไม่ได้ใส่ใจในคุณค่าที่แท้จริงขององค์พระที่ครอบครอง เมื่อวานนี้(ตอนนั้น)เข้าใจว่าเป็นวันที่ผมอธิษฐานนั่นแหละ.. ว่า.. "ให้หลุดจากมือของผู้ที่ไม่สมควรครอบครอง.." บังเอิญวันนั้นพี่ชายเอาพระผงองค์นี้ ไปให้ร้านพระเครื่องของเพื่อนเลี่ยมกรอบพลาสติก.. พอเลี่ยมเสร็จส่งพระผงให้พี่ชาย.. พระผงหลุดจากมือตกลงสู่พื้น.. (เหมือนที่ผมอธิษฐานเป๊ะ) และเมื่อหยิบขึ้นมา พระผงก็มีรอยร้าวที่มุมด้านหลังข้างหนึ่ง.. ทำให้พี่ชายโกรธมาก.. หลังจากรับพระที่เลี่ยมเสร็จแล้วกลับมาบ้าน.. พี่ชายก็เอาพระผงองค์นั้นมาให้แม่ แล้วบอกว่า ถ้าเอาไปให้คนเช่า ก็ไม่ได้ราคาแล้ว.. เพราะท่านมีรอยร้าว (ตามภาพ มีรอยร้าวที่มุมขวาด้านหลังองค์พระ)..
• แม่ผม.. รับพระผงหลวงปู่มาจากมือพี่ชายอย่าง งง งง.. แล้วแม่ก็คิดอย่างไรไม่รู้.. เอามาให้ผมเฉยเลย.. ในวันรุ่งขึ้น ซึ่งก็คือเหตุการณ์ที่ผมเล่าข้างบนนี้นั่นเอง..
  ปลื้มมากๆครับ.. ที่ผมเป็นคนหนึ่งที่ได้ครอบครองพระผงวัดปากน้ำรุ่น 4 องค์นี้.. ปัจจุบันผ่านมา 14 ปี.. ผมไม่เคยถอดพระผงองค์นี้ออกจากคออีกเลย.. ยกเว้น พ.ศ. 2554 ที่ผมบวชพระที่วัดถ้ำแห่งหนึ่ง.. ซึ่งการบวชครั้งนั้นผมพบเรื่องราวร้ายแรงในชีวิต ทั้งตกเขา ทั้งถูกใส่ความ.. แต่ราว 10 ปีให้หลัง ทุกท่านก็รู้แล้วว่าผมต้องเจอกับอะไร.. หลังจากสึกออกมา ผมไม่เคยถอดพระผงออกจากคออีกเลย..
• ซึ่งอาเจ็กท่านกล่าวว่า.. เป็นพระก็สวมพระเครื่องได้.. ไม่จำเป็นต้องถอด.. และสำคัญมาก.. ลูกศิษย์หลวงปู่ทุกคน ท่านจะให้พระผงคนละองค์ (ถ้าได้แล้วขายให้คนอื่นแสดงว่าไม่ใช่.. ถ้าได้แล้วให้คนอื่นก็ถือว่าไม่ใช่ เป็นเพียงทางผ่านชั่วคราว.. ตรงนี้ไม่ได้ถามต่อนะครับว่า แล้วหลานศิษย์ไม่ได้หรือครับ?).. นอกจากจะห้อยพระผงแล้ว ควรห้อยล็อคเก็ตรูปหลวงปู่ไว้ที่คอด้วย.. ท่านจะปกป้องเราจากสายปกครองที่จ้องเล่นงานพวกเราอยู่ตลอด.. และการนั่งสมาธิในสถานที่ที่ปลอดภัย.. คือ 1.วัดปากน้ำ 2.วัดพระธรรมกาย 3.ที่บ้านเราเอง แต่ควรนั่งต่อหน้ารูปหลวงปู่.. นอกเหนือจากนั้น อาจโดนสายปกครองเคลือบได้ทุกเมื่อ..
• ส่วนเรื่องที่ว่า ทำไมผมกับพี่ชายที่เป็นเซียนพระ จึงไม่ถูกกัน.. ทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็ก.. ปัจจุบันเจอหน้ากัน พูดไม่ทันกี่คำก็จะทะเลาะกันอีก.. เรื่องนี้อาเจ็กท่านกล่าวว่า.. "คุณคือลูกศิษย์หลวงปู่ เป็นสายหยุดในหยุด.. พี่คุณเป็นสายสุญญตา.. น้ำกับน้ำมัน.. มันเข้ากันไม่ได้อยู่แล้ว.. เพราะพวกเซียนพระ.. พวกที่ซื้อขายพระกิน.. เมื่อไรที่เข้านิพพานได้.. กายจิตแตกดับหมดไม่เหลือ.. เพราะกรรมขายพระพุทธเจ้ากิน เป็นกรรมหนัก.. ขนาดพระพุทธเจ้ามันยังขายได้.. ต่อให้เข้านิพพานได้ ก็กลายเป็นอากาศธาตุหมด.. ไม่เหลือ.. แม้แต่พระเกจิอาจารย์ชื่อดังรูปหนึ่ง (ขอสงวนนาม) ท่านก็เป็นสายสุญญตา.. ก่อนที่ท่านจะมาบวช ท่านเคยเป็นเซียนพระมาก่อน.. หลังจากท่านมรณภาพไปแล้ว.. กายจิตแตกดับหมด ไม่เหลือ.."
• และมันก็คือเรื่องที่ถกเถียงกันมาช้านานระหว่างชาวพุทธ.. ว่า นิพพานเป็นสุญญตา หรืออัตตา.. ซึ่งตอนนี้ ผมได้เข้าใจถึงเหตุที่มาแล้ว.. แต่ยังมีละเอียดกว่านั้นอีก ซึ่งผมขอคิดดูก่อนว่าจะเล่าให้ฟังดีหรือไม่..
• สำหรับการสร้างพระโดยวัด หรือพระสงฆ์แล้วแจกสาธุชนที่มาทำบุญในพระพุทธศาสนานั้น.. ไม่ผิด..
  การที่เรามีพระหลายองค์แล้วนำไปแจกแก่หมู่ญาตินั้น.. ไม่ผิด.. ถ้าญาติให้เงินเป็นการตอบแทน.. ให้นำเงินนั้นไปทำบุญในพระพุทธศาสนา ก็จะไม่ผิด.. แต่ถ้านำเงินนั้นไปใช้ส่วนตัว.. เมื่อถึงคราวปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงพระนิพพาน.. ละจากโลกไปแล้ว กายจิตแตกดับหมดไม่เหลือ..
  อาเจ็กกล่าวว่า ถ้ามีพระเยอะ ไม่รู้จะเอาไปแจกใคร.. ให้เอากลับไปถวายวัดที่เราเคยทำบุญ.. ให้พระสงฆ์ท่านนำไปแจกญาติโยมที่มาทำบุญต่อไป เพื่อเอาเงินมาบำรุงพระพุทธศาสนาต่อไป..
  แต่ถ้าพระสงฆ์รูปนั้นนำเงินนั้นไปใช้ส่วนตัว.. ก็.. สุญญตา..

มือใหม่มักเข้าใจว่าคนที่ขับรถเก่ง คือ คนที่ขับรถเร็ว ถึงที่หมายเร็วที่สุด.. ซึ่งนับว่ายังตื้นเขิน..
ส่วนมือเก่า ประสบการณ์จะบอกกับเขาว่า..

คนที่ขับรถเก่ง คือ คนที่ขับรถด้วยความเร็วที่เหมาะสม.. ถึงที่หมายในเวลาที่เหมาะสม.. โดยสวัสดิภาพ ปลอดภัยทั้งชีวิตและทรัพย์สิน.. แตะเบรคน้อยที่สุด แต่ใช้แรงเฉื่อยจากการปล่อยคันเร่งแทนการเบรค ทำให้รถสึกหรอน้อยที่สุดและสิ้นเปลืองน้ำมันน้อยที่สุดในรอบของการเดินทางนั้นๆ.. เป็นผลให้ผ้าเบรคสึกน้อยมาก.. ใช้น้ำมันเต็มประสิทธิภาพ เพราะไม่มีการเหยียบคันเร่งเกินความเหมาะสมกับสภาพการจราจรจนต้องแตะเบรคบ่อยๆ.. แทบไม่มีน้ำมันที่เผาผลาญโดยสูญเปล่า.. และคนเหล่านี้ ทำประกันสูญเปล่า.. เพราะไม่เคยเคลมเลย.. ยกเว้นโชคร้ายโดนคนอื่นชนเท่านั้น..

"หนทางจะใกล้หรือไกล.. ใจเราล้วนกำหนดเอง.."
(หมายถึง มันเป็น "สัญญา" อย่างหนึ่ง ที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมาเท่านั้น)

"คนที่มีศักดิ์ศรีเยอะ เขาจะไม่กลัวเสียศักดิ์ศรีบนท้องถนน.."
"ส่วนคนที่กลัวเสียศักดิ์ศรีบนท้องถนน คือคนที่ไม่ค่อยมีศักดิ์ศรี จึงกลัวที่จะเสียมันไปนั่นเอง.."

"สิ่งของอาจแตกเสียหายทำลายได้.. แต่ใจคนต้องไม่เสีย.."
"เมื่อเกิดวิกฤติ.. เราต้องได้มิตร มิใช่ศัตรู.."

"อย่างไรก็ตาม.. คนที่เก่งสุดๆกลับบ้านเก่าไปหมดแล้ว.. พวกไม่ค่อยเก่งเท่านั้น ที่ยังเหลือรอดบนท้องถนน.."

"รักษ์รถ.. ให้เหมือนกับที่รถรักษ์เรา.."

จากประสบการณ์ใส่บาตรพระตั้งแต่เด็กจนเริ่มชรา.. พบว่า.. ถ้าคุณใส่โยเกิร์ต นม น้ำผลไม้.. พระท่านมักเก็บไว้ฉันเอง.. แต่ถ้าคุณใส่ข้าว+แกงถุง+กับถุง.. คุณจะพบว่าคนอื่นก็ใส่บาตรเป็นข้าว+แกงถุง+กับถุงอีกมากมาย.. ซึ่งส่วนใหญ่ พระท่านฉันไม่หมดก็จำต้องคัดออกให้ญาติโยมสาธุชนที่มาช่วยงานที่วัดนำกลับไปกินที่บ้าน.. ถ้าคุณไม่คิดอะไรมาก จะถวายอะไรนั้นย่อมได้บุญอยู่แล้ว.. แต่ถ้าคุณคาดหวังว่าพระท่านจะได้ลิ้มรสอาหารที่คุณถวายแบบแน่นอน.. ก็ต้องยอมรับความจริงข้อนี้..

วิธีการที่ดีก็คือ.. คุณต้องมองภาพรวมออก.. แล้วตัดสินใจ.. ถ้าคุณต้องการถวายภัตตาหารให้ท่านลิ้มรส.. ก็ต้องเป็นอาหารเลิศรสที่ท่านไม่ค่อยมีโอกาสได้ฉันบ่อยๆ.. โดยดูช่วงอายุของพระท่านด้วย.. ส่วนจะเป็นอะไรบ้างนั้น.. ไปคิดดู..
แต่ถ้าคุณไม่ชอบการแข่งขัน.. นอกจากบุญที่ได้แน่นอนเมื่อใส่บาตรแล้ว ยังอยากถูกเลือกแบบง่ายๆ.. ก็ต้องยอมเป็นทีมเวิร์คที่อยู่เหนือกาลเวลา.. เป็นส่วนเติมเต็มความอิ่มอร่อยและเลิศรสที่พระท่านฉันได้ตลอดแบบเหนือกาลเวลา.. เช่นน้ำปานะสารพัดชนิด.. ถ้าแบบนั้นคุณถูกเลือกแน่นอน.. แล้วความปลื้มที่ถูกเลือก.. จะเป็นตัวคูณบุญของคุณมากขึ้นไปอีก..

สรุป คือ นอกจากใส่บาตรหรือถวายเพลพระไปวันๆตามเรื่องตามราวแล้ว.. ต้องหมั่นสังเกตพระที่เราดูแลท่านด้วย ว่าท่านขาดอะไร ขาดภัตตาหารคาว เติมคาว ขาดหวานเติมหวาน เราเติมเต็มสิ่งที่ขาดหรือหายากนั้น ทำตัวเป็นทีมเวิร์คที่เหนือกาลเวลา ยังไงก็ถูกเลือก และได้ปลื้ม

ครั้งนึง ชายหนุ่มวัยกลางคนได้ไปบวชที่วัดถ้ำแห่งหนึ่ง หลวงพ่อเจ้าอาวาสให้การต้อนรับเขาเป็นอย่างดี ซึ่งเขาก็ได้ใช้ความรู้ตอบแทนหลวงพ่อด้วยการช่วยงานทำสื่อประชาสัมพันธ์ IT ให้กับวัด.. เขากล่าวกับพระเพื่อนว่า เขาบวชเพื่อบรรลุธรรม หมายความว่าเขาค่อนข้างเอาจริงกับการบวชครั้งนี้..

ในการออกงานใหญ่ซึ่งมีพระผู้ใหญ่จากทั้งอำเภอมาชุมนุมกัน เจ้าอาวาสยังแนะนำพระใหม่ ต่อพระผู้ใหญ่หลายรูป.. ซึ่งพระพี่เลี้ยงที่บวชก่อนเขาได้ไม่กี่เดือนนั้น ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ.. เพราะเหมือนเป็นการข้ามหน้าข้ามตาท่าน..

หลังจากนั้นพระพี่เลี้ยงก็จับกลุ่ม หาเรื่องพระใหม่รูปนั้น.. ด้วยวิธีการต่างๆนานา หลายครั้ง.. จนพระใหม่รูปนั้นถูกเจ้าอาวาสตำหนิ.. สุดท้ายพระใหม่ต้องลี้ภัยกลางพรรษาซึ่งพระพุทธองค์ได้ทรงเปิดช่องอนุญาตกรณีดังกล่าวไว้.. จึงได้หนีไปขออาศัยวัดของพระมหาเถระที่รู้จักกันต่างจังหวัด

ระหว่างที่พระใหม่ไม่อยู่นั้น ได้มีการสร้างข่าวลือว่าเขาทำผิดแล้วหนีไปบ้าง.. เขาสมคบคิดกับพระอีกรูปหนึ่งซึ่งพบว่าเป็นมิจฉาชีพปลอมตัวมาบวช แอบลักทรัพย์พระเพื่อนแล้วหนีไปบ้าง.. สารพัด.. ซึ่งระหว่างนั้นพระใหม่ไม่รู้เรื่องเลย.. เขาได้รับบาดเจ็บจากการตกเขาที่วัดถ้ำ และแผลติดเชื้อ จนต้องออกจากวัดของพระมหาเถระไปทำการรักษาที่โรงพยาบาลในกรุงเทพซึ่งเป็นบ้านเกิดของพระใหม่รูปนั้น.. แล้วยังออกมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านรวม 1 สัปดาห์.. จนหายดีในที่สุด..

ในวันสุดท้าย ซึ่งครบกำหนด 7 ราตรีตามกฏ.. พระใหม่ได้หวนกลับมาวัดถ้ำแห่งนั้น.. เพื่อร่วมทำปาฏิโมกข์ในถ้ำครั้งสุดท้าย.. วันนั้นพระทั้งวัดในถ้ำ ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก.. ทั้งพระเพื่อนและพระพี่เลี้ยงรูปนั้น.. แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร.. จนเมื่อจบพิธีกรรม.. พระเพื่อนต่างเข้ามาพูดคุยถึงข่าวลือให้ร้ายต่างๆเมื่อตอนที่พระใหม่ไม่อยู่.. ท่านได้ตอบไขความกระจ่างจนหมดสิ้น.. ซึ่งทุกคนต่างเข้าใจท่านดี.. มีเพียงพระพี่เลี้ยงรูปนั้น ที่เดินหนีไปแอบนั่งอยู่ในห้องทำงานลำพัง..

หลังจากนั้น พระใหม่ได้เข้าไปขอกราบลาสิกขาต่อเจ้าอาวาส ซึ่งท่านก็น่าจะรู้สึกผิดต่อพระใหม่รูปนั้นอยู่บ้าง.. ท่านจึงมอบผ้าไตรให้พระใหม่ ซึ่งกลายเป็นฆราวาสแล้วนั้นเก็บรักษาไว้.. นัยว่า.. ให้กลับมาบวชที่วัดถ้ำแห่งนี้อีก.. แต่.. เขาได้ตัดสินใจหนักแน่นแล้วว่า.. น่าจะเป็นการจากลาครั้งสุดท้าย.. คงไม่มีวันนั้นอีก..

หลายปีต่อมา.. ชายผู้นั้นได้พบเจอพระอาจารย์ที่วัดถ้ำโดยบังเอิญ ท่านมาศาสนกิจที่วัดใหญ่แห่งหนึ่ง.. ทันทีที่เห็น เขารีบเข้าไปก้มลงกราบพระอาจารย์.. ซึ่งพระอาจารย์ได้พูดกับเขาคำแรกว่า.. "ไม่มาเลยนะ วัดถ้ำ...." เขาก็ได้เพียงแบ่งรับแบ่งสู้.. พระอาจารย์ยังกล่าวต่อว่า.. "พระพี่เลี้ยงรูปนั้นไปแล้ว.. แรกๆก็ดูดีหรอก ช่วยพัฒนาวัด ทำประตูวัด ทาสี.. แต่สุดท้าย.. ไปยุยงชาวบ้านที่วัดสาขา แล้วฮุบเอาวัดสาขาไปเป็นของตัวเองไปแล้ว.. ตั้งตนเป็นเจ้าอาวาส.. หลวงพ่อปวดหัวเลย".. ชายผู้นั้นได้แต่เพียงตอบว่า "ครับ ผมอ่านออกแต่แรกแล้ว ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง".. พระอาจารย์ยังถามอีกว่า.. "แล้วเมื่อไรจะไปเยี่ยมวัดถ้ำบ้างล่ะ".. เขาตอบพระอาจารย์ไปว่า.. "ก็ คงจะมีสักวันนึงในอนาคตครับ".. แต่เขาก็รู้ตัวเองดีว่า.. คำตอบนั้นมันคืออะไร..

เพราะสุดท้ายแล้ว.. เขาได้เอาผ้าไตรผืนนั้น ไปมอบให้เจ้าหน้าที่วัดใหญ่แห่งนึง.. เก็บรักษาไว้ให้กับผู้มีบุญที่จะมาบวช ได้ใช้ประโยชน์ต่อไป..

ท่ามกลางวัฏฏะสงสาร.. เราทั้งหลายเป็นเพียงฝุ่นละออง ธุลีในอากาศ.. เมื่อพบเจอกันแล้ว หมั่นทำดีต่อกันไว้ให้มาก.. เพราะเราอาจไม่ได้พบกันบ่อยนัก.. หากทำผิดต่อกันแล้ว.. เราอาจไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกเลย.. เหมือนฝุ่นผงธุลีที่พัดกระจายไปต่างทิศทาง.. ยาวนานแค่ไหนที่มันจะถูกลมพัดมาเจอกันอีก..

วันอาทิตย์ที่ผ่านมา.. ประชุมหมู่บ้าน เพื่อคัดเลือกกรรมการหมู่บ้าน ผมไปร่วมประชุมครั้งที่ 2 ในรอบ 19 ปี (โดดตลอด).. เดินไปก็สัมมาอะระหังไป (เป็นระบบ Auto ของผม คือ ตอนเดินกับตอนขับรถจะสัมมาอะระหังเลย).. ก่อนไปภรรยาก็โทรมาเข็นให้ไปร่วมประชุม อยากให้ผมเป็นกรรมการ(มั๊ง).. ผมก็เดินไปคิดในใจไป.. พอไปถึง คนมาตรึมแล้ว.. ก็มีพี่บ้านเยื้องๆกันเดินมาให้ผมเซ็นชื่อ แล้วก็ถามผมว่า "พี่จะเป็นกรรมการด้วยไหมคะ".. ผมก็ตอบง่ายๆเลยว่า.. "ได้ครับ".. ด้วยความคิดว่า อยากเอาระบบ IT ไปพัฒนางานหมู่บ้าน.. แต่พอประชุมไปสักพัก.. สามีของประธานหมู่บ้านเดินมาประกบผมและคุยกับผม.. ว่ามีลูกบ้านติดหนี้ค่าส่วนกลางหมู่บ้าน แล้วชิ่งขายบ้านหนี.. กำลังจะฟ้องร้องดำเนินคดี.. สักพักพอผมเห็นว่าวาระการประชุมหลักๆครบหมดแล้ว.. ผมก็ชิ่งมาถวายเพลพระวัดคลองครุ แล้วผมก็ครุ่นคิดทั้งวัน..
..
พระเตมีย์เป็นเชื้อกษัตริย์แท้ๆ.. ยังแสร้งง่อยเปลี้ยเสียขา ไม่พูดไม่จา.. เพียงต้องการหนีจากการเป็นพระราชาองค์ต่อไป.. เพราะไม่อยากตัดสินชีวิตคน.. ไม่อยากสั่งลงทัณฑ์ทรมานคน.. ยอมสละแม้ราชสมบัติมหาศาล.. แล้วเราเป็นใครวะ.. เสร่อจะไปเป็นกรรมการ.. มุมนึงอยากเอา IT ไปพัฒนาหมู่บ้าน.. แต่อีกมุมนึงเล่า?.. ต้องไปเป็นโจทย์ยื่นฟ้องอดีตลูกบ้านต่อศาล.. ต้องแบกบาปไปเป็นคู่กรณี คู่กรรมคู่เวรกับใครก็ไม่รู้ ซึ่งไม่รู้จักมาก่อน.. เราจะเป็นไปทำไม.. คนโง่เท่านั้นที่ชอบสวมหัวโขนที่สายปกครองอุปโลกมาให้.. ถ้าเราชอบชีวิตแบบนั้นจริงๆ คงไม่ลาออกมาจากออฟฟิศ ป่านนี้น่าจะเป็น Managing Director ไปแล้ว.. เราจะย้อนกลับไปสู่ความเสื่อม หลุมพรางของสายปกครองทำไมวะ.. คนเราที่มันวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้ เพราะมันทำเรื่อง ทำงานของสายปกครองทั้งนั้น..
..
คิดได้ดังนั้นแล้ว.. ผมจึงยื่นหนังสือลาออกทาง Line กลุ่มหมู่บ้าน.. ขอให้แต่งตั้งคนอื่นขึ้นแทน..
..
สรุป.. ทุกความสำเร็จล้วนดูดี หอมหวาน.. แต่มันอาจเป็นทุกขลาภ นำพาเรื่องร้อนใจมาในภายหลัง.. สุดท้าย ถ้าคิดจะสำเร็จ จงสำเร็จโดยธรรม.. ดีที่สุด..

เรื่องเล่าในวันพระอาทิตย์ทรงกลด เมื่อวานระหว่างที่ผมสวดมนต์พร้อมเดินเวียนขวารอบพระพุทธธรรมกายเทพมงคล ขณะกำลังเลี้ยวขวาจากด้านหลังพระสู่ด้านข้าง.. มีมอเตอร์ไซด์ฮอนด้าคิวบิกสีดำเหลืองคันหนึ่งขับมาพอดี.. พ่นควันเหม็น.. คนขับเป็นผู้หญิงทรงทอม (อาจไม่ใช่ก็ได้).. ผมนึกในใจว่า..

(ท่านจงมาพิสูจน์เถิด, พิสูจน์ได้ด้วยตนเอง, รู้เห็นได้ด้วยตนเอง) คำๆนี้เกิดขึ้นที่นี่ก่อน.. คือหลวงปู่ท่านกล่าวคำ เอหิปัสสิโก ในบทสวดมนต์สรรเสริญคุณพระธรรมที่นี่ก่อน.. คือวัดปากน้ำภาษีเจริญ.. ก่อนที่คำๆนี้จะถูกกล่าวขานในวัดที่พระลูกศิษย์ของหลวงปู่ท่านไปสร้างยังที่ต่างๆอีกหลายแห่ง.. และมีการกล่าวคำๆนี้ ณ วัดต่างๆเหล่านั้นอีกมากมาย..
วันนี้พอดีไปธุระที่ออมสินแถวที่ทำงานเก่า.. ถนนโล่ง จึงขับรถเลยไปทำบุญที่วัดปากน้ำ.. แรกเลยก็คิดว่าอาจมีการปิดกั้น.. เตรียมใจไว้แล้ว.. เข้าถึงได้เท่าไรก็เท่านั้นละกัน.. ปรากฏว่า.. ประทับใจมากครับ.. นี่พระท่านไม่ให้ราคาโควิดกิ๊กก๊อกเลย.. คือ ตื่นรู้.. มีสติประกอบปัญญา ว่ามันเป็นยังไงต้องป้องกันอย่างไร.. แต่ไม่ตื่นตูม.. วัดของมหาปูชนียาจารย์ท่านไม่สะทกสะท้านต่อโควิดเลย.. เพียงคงมาตรการคัดกรองเข้มข้นตาม Step ของ ศบค. ก็สามารถเปิดวัดตามปกติเพื่อเป็นเนื้อนาบุญแด่หมู่สัตว์ผู้ยากอย่างผมแล้ว.. เข้าทำบุญได้ทุกโซน สักการะได้ตามปกติ.. ผมอยากทำบุญกับวัดในสายบุญหลวงปู่อย่างยิ่งยวด.. ยอดเยี่ยมครับ ต้องอย่างนี้สิ.. ทำการใหญ่ (รื้อสัตว์ขนสัตว์ไปพระนิพพาน) ใจต้องใหญ่ตามแบบมหาปูชนียาจารย์นะครับ..
บูชาบุคคลที่ควรบูชาเป็นหนึ่งในมงคลชีวิต การปฏิบัติบูชา คือการบูชาอย่างสูงสุด ก็คือ ครูบาอาจารย์ท่านทำอย่างไร เราทำอย่างนั้น เอาไปปรับใช้ในชีวิตนะครับ ตื่นรู้ แต่ไม่ตื่นตูม.. อย่าให้โควิดมันกลบชีวิตและลมหายใจในการสร้างบารมีครับ ถ้ามีกรรมต้องชดใช้ อยู่บ้าน ก็มีสิทธิ์ติดโควิดได้ครับ

วันหนึ่งขณะนั่งคิดชื่อเว็บไซต์ใหม่อยู่ที่ศูนย์อาหาร Food Island ของห้าง Fashion Island โดยต้องการให้เว็บใหม่นี้ มีอักษรย่อชื่อตนเองและภรรยา ซึ่งบังเอิญใช้อักษรตัวเดียวกันคือ K และอยากให้สื่อถึงชื่อมหาวิทยาลัยที่จบการศึกษามาคือ KU รวมทั้งต้องการที่จะบอกว่าเว็บนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผู้คนอาจกำลังหาอยู่ ก็ไปได้คำสั้นๆง่ายๆที่คนกันเองใช้พูดคุยกันคือคำว่า "มีว่ะ" จึงใช้อักษร mewa ตามเข้าไป กลายเป็น Kumewa ซึ่งสามารถใช้เป็นสแลงตอบเวลาคนกันเองถามว่าเรามีสิ่งนั้นสิ่งนี้ไหม ว่า "กูมีว่ะ"..

มากกว่านั้น Kumewa ยังบอกเป็นนัยซ่อนเร้นว่าเด็ก KU ทั้งศิษย์เก่า ศิษย์ปัจจุบัน สามารถมาจอยกันในนี้ได้.. เพราะครูบาอาจารย์เราคือหลวงพ่อก็ KU เช่นกัน โดยเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันกับผม.. รวมทั้งเด็ก KKU ซึ่งเป็นสถาบันเก่าของภรรยาเจ้าของเว็บไซต์ ก็สามารถมาแจมกันได้ด้วย.. เหนือกว่านั้นคือ Kumewa ยังใช้เป็นสแลงบอกกับเราอีกว่า.. "ครูมีว่ะ" นั่นคือ "เพื่อนครู" ซึ่งเป็นอาชีพเดียวกับภรรยาเจ้าของเว็บไซต์

แท้จริงแล้ว Kumewa อ่านว่า "คุ-เมะ-วะ" เป็นภาษาสวาฮิลี (Swahili) แปลว่า "กิน" ซึ่งหลายคนอาจเข้าใจว่าคำนี้มาจากภาษาญี่ปุ่น ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิด เพราะศัพท์ 1 ตัวอาจใช้ในหลายประเทศในความหมายที่แตกต่างกันก็ได้ ซึ่งทางทีมงานก็ตรวจสอบพบว่า Kumewa ในภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า "คุ-เมะ-วะ" โดยเขียนว่า くめわ ซึ่งไม่พบความหมายตรงตัว แต่หากแยกคำจะพบว่า く "คุ" แปลว่า "เก้า" ส่วน め "เมะ" แปลว่า "ดวงตา" และ わ "วะ" แปลว่า "วงกลม".. เมื่อนำมาผสมกันนั้น.. เก้า+ดวงตา+วงกลม.. ในทางธรรมนั้น ธรรมทั้งหลายเป็นดวง (วงกลม) ผุดซ้อนละเอียดที่ศูนย์กลางกาย.. ดวงตาที่เห็นธรรมะทั้ง 9 ย่อมเหนือมนุษย์ปกติธรรมดา ย่อมมองเห็นสิ่งที่เหนือโลก ก็คือ โลกุตระ.. ดังนั้นจึงขอแปล Kumewa ซึ่งเป็นชื่อเว็บไซต์นี้ในแบบที่ชอบว่า "โลกุตระธรรม 9 ประการ" ซึ่งหมายถึง สภาวะธรรมในระดับพ้นโลก (เหนือโลกิยะ) คือ อริยมรรค 4 อริยผล 4 นิพพาน 1 โดยมีรายละเอียดดังนี้.. มรรค 4 คือ โสดาปัตติมรรค สกิทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค, ผล 4 คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล, และ นิพพาน 1 

• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. ต่อให้พี่ชายที่บ้านสูบบุหรี่.. เราก็ไม่สูบ และต่อต้านคนที่สูบ.. เพราะอากาศบริสุทธิ์จำเป็นมากสำหรับชีวิตมนุษย์..
• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. ต่อให้เพื่อนทั้งมหาวิทยาลัย และวัฒนธรรมที่มหาวิทยาลัยที่เรียน บูชาเหล้าเบียร์แค่ไหน.. เขาก็ไม่ดื่ม.. กล้าตอบชัดๆว่า "ผมถือศีล 5 ครับ".. และพร้อมสะบั้นมิตรภาพกับใครก็ตามโดยไม่เว้นสังคมทุกชนชั้นที่เอามิตรภาพไปฝากไว้กับน้ำเมาแล้วมาบังคับให้เราดื่ม.. มากกว่านั้นคือ อธิฐานมาดีมากขนาดร่างกายต่อต้านแอลกอฮอล์ชัดเจน..
• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. ต่อให้เพื่อนร่วมงานกว่า 90% เล่นพนันบอลและพยายามชวน.. เขาก็ไม่เล่น.. ยอมเป็นแกะดำให้เพื่อนเกลียด แต่จะไม่เล่นการพนันเด็ดขาด..
• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. จีบสาวแล้วสาวเหยียบเรือสองแคม.. รักเผื่อเลือก.. เขาจะเลิกยุ่งทันที.. เพราะเรื่องกามราคะสืบสกุลไม่ใช่เรื่องที่ควรค่าแก่การต้องมาแข่งขันกับใคร.. ถ้าแข่งกันทำบุญยังจะดีซะกว่า..
• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. ต่อให้คนรอบข้าง บ้าหวย หุ้น แชร์ คริปโต.. เขาก็ไม่เล่น.. เพราะมันเป็นอภิชฌา.. ได้ไม่กี่คน เสียรอบวง.. ทั้งวงคนใจใสมีน้อย แต่คนใจหมองมีเยอะมาก.. #ยิ่งเล่นยิ่งฉิบหาย ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า.. (เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับบุญสลากภัต ที่คนพาลพยายามจับโยง.. เพราะสลากภัต โยมให้พระโดยไม่ต้องวางเดิมพัน ถ้าบุญสลากภัตจะมาเสวย.. อยู่เฉยๆลาภก็มาหาได้เอง)
• คนเราถ้าอธิษฐานมาดี.. ใครอยากได้อะไรเขาจะให้ได้ทั้งหมด.. จะไม่แก่งแย่งชิงดีกับใคร.. ไม่ว่าจะเป็นการแย่งงาน แย่งอาชีพ แย่งชื่อเสียง แย่งแสงไฟ.. หรือแม้แต่แย่งมรดก..

เพราะเสียอะไรก็เสียได้.. ใครจะเอาอะไรก็เอาไป.. แต่ธรรมะของคุณครูอุปัชฌาย์อาจารย์ที่พร่ำสอนศิษย์เท่านั้น.. ที่ควรค่าแก่การรักษาไว้อย่างสำคัญสูงสุด..